34 yıl evvel doğan ikizleri arıyorlar

“Herkese tuhaf gelebilir lakin sormadan çıkmışlar”

Hediye Gündüz’ün oğlu Abdurrahman Gündüz, 1991’in Mayıs ayında o periyot 7 yahut 8 yaşında olduğunu, kardeşlerinin hepsinin küçük olduğunu söyledi. O devir annesinin doğumla ilgili hastalandığını belirten Gündüz, “Babam o devir 70 yaşlarında. Maddi durum son derece düşük, okuma yazmaya bilmeyen bir aile. Annemin Dağkapı Devlet Hastanesinde 7-8 gün yattığını biliyoruz. O devir komşumuzun kızı bakıyordu. Bu kızın ismiyle annemin hastaneye girişi yapıldı. Maddi durumdan kaynaklı bize yardımcı olmuşlar. Annem o biçimde tedavisini olabiliyordu. Zira o devir sıhhat karnesi olmayan bir insanın tedavi olması pek mümkün değildi. 7 yahut 8’inci günün akşamında meskene geldiler. Bir 15-20 dakika sonra annem şunu dedi. ‘Biz çocukları niçin getirmedik.’ ve herkes birbirine çocukları niçin getirmedik diye sordu. O bahis o denli kaldı” dedi.

Babası ve anneannesinin doğumun gerçekleştiği günün sabahında annesinin yatış yaptığı odaya ziyaret emeliyle gittiğini kaydeden Gündüz, “Bakıyorlar ki annem yatağında değil. Anneannem soruyor kızım nerede? O oda da öbür bir bayan diyor, ‘Dün akşam kızının iki çocuğu oldu. Lakin kızın öldü.’ Kızının öldüğünü duyan nenem üzülüyor doğal olarak. O durumu babama da başta izah etmeden başlıyorlar o odalara bakmaya. Anneme öbür bir katta, odada rast geliyorlar. Herkese tuhaf gelen bir husustur, bana da çok tuhaf geliyor. 70 yaşında okuma yazma bilmeyen fakir bir baba ve o biçimde okuma yazması olmayan her şeyden bir haber tek başına hastanede doğum yapan bir bayanın düşünün. Diğerinin ismine giriş yapmış, kimi kimsesi pek yok. Babamla nenem annemi alıp getiriyorlar. Hastaneden de kimse sormuyor. Gidip bebeklerimiz nerede, sağ mı, öldü mü onu da sormuyorlar. Bu bu türlü kaldı. Hepimiz küçüğüz. En büyüğü benim. 5 erkek, 2 kız kardeşiz. O devrin kurallarına nazaran bu durum bu türlü gerçekleşti” diye konuştu.

“Yıllar sonra tanımadığımız biri köye gelip, babamı hayalinde gördüğünü söyledi”

Sonrasında kimi şaibeli tuhaf durumların gerçekleştiğine dikkat çeken Gündüz, konuşmasını şöyle sürdürdü:

“Yaşadığımız Zirve Mahallesi’ne tanımadığımız biri annemin doğumundan birkaç yıl sonra babamı tanımak için geldiğini duydum. Tıpkı vakitte bir eğitimciyim, okulumuzda çalışan birinden duydum. Dedi ki, ‘Adam geldi babanı sordu. Hacı Şükrü kimdir? Konutu nerede görmek istiyorum.’ Vatandaşımız buna diyor ki bu adamı niçin soruyorsun? Diyor ki, ‘Kendisini düşümde görüyorum. Mersin’den gelmişim. Çok mübarek bir insandır, bu zatı tanımak istiyorum.’ Bu biçim bir teşebbüsle ailemizi gelip tanımış. Hatta o periyodu hatırlıyorum. Bu vatandaş bize bir tane de keçi ikram etmişti. Zira o keçiyle bayağı bir arkadaşlık kurmuştum.”

“Aile olarak kusurumuz eksiğimiz var, vaktinde bizimkiler hiçbir şey sormamış”

Kardeşlerinin doğum yaptığı günün net tarihini yaklaşık 10 sene evvel öğrendiğini aktaran Gündüz, “Kimin ismine giriş yaptığını da biliyoruz. Bu bilgilere Diyarbakır’da hastaneye gittim. Arşiv kısmına gidip durumu oradaki yetkiliye izah ettim. Bu çocuklar ölüler mi, neredeler, varsa bir yurda mı verildi. Bir kurumdan şüphelenmiyoruz da. Bizim de aile olarak yanlışımız eksiğimiz vaktinde bizimkilerin sormamış olması. Burada üç ihtimal var. Bu çocuklar doğdu, ölmüş olabilirler. Bu çocuklar doğdu, kimsesi sormayınca devletimiz tarafından muhafaza altına alınmış olabilirler. Üçüncü ihtimali düşünmek istemiyorum fakat en çok başımızı kemiren husus da bu. Birileri tarafından bu çocuklar biri yahut birilerine mi verildi. Bu soruların aydınlığa çıkarılmasını talep ediyoruz. Sonuçta ortada bir anne var, kardeşler var. Bu sorularla bu form bir hayat yaşamak istemiyoruz. Annem beni, bizi her gördüğünde yaklaşık 34 yıl üstünden geçmesine karşın genel olarak mevzumuz budur. Türel olarak arşiv kısmındaki memur arkadaşa sormuştum. Haklı olarak kişi gelmeyince bilgi paylaşılmayacağını söyledi. Arşiv kısmından aşağı indim ismini hatırlayamadığım başhekim yardımcısı yazıyordu odasının kapısında. Durumu kendisine anlattım, dinledi. Dönüp bana dedi ki, ‘hocam bu anlattığınız şeyler, yaşanmamış şeyler değil’ dedi. Dedi ki, savcılığa gideceksiniz. Cürüm duyurusu yahut araştırma talep edeceksiniz. Bu formda bu işin sonucuna varırsınız. O devir Bismil adliyesine geldim. Bir savcı beyefendiyle ayaküstü koridorda konuştuk. Durumu bu biçim kendisine de izah ettim. O devir tahminimce doğumun üzerinden 25 yıl geçmişti. Dedi ki, ‘anlattığınız şey vakit aşımına uğramış konudur, bu belgeye bakmak’ dedi. ve o gün bana da birtakım kapılar kapandı.” – DİYARBAKIR

About The Author

admin

See author's posts